داستان کوتاه قصه عشق

#داستان_کوتاه

سلام سانیای عزیزم 

امیدوارم حالت  عالی و از همیشه بهتر باشد.

در آخرین نامه ای که به دستم رسید از عشق پرسیده بودی.و خواستی تاکمی برایت از عشق بگویم.

تصمیم گرفتم داستان دختر ی را برایت تعریف کنم.دختری چهل ساله  که تنها در آپارتمانی کوچک زندگی میکند.درست حدس زدی آن دختر خود من هستم .

میدانی سانیا؟امشب اینجا باز هم باران زد و من دلم نیامد از تماشایش محروم شوم.قوه داغی درست کردم و به تراس سرپوشیده رفتم و روی صندلی مشکی رنگ ظریفی که همیشه انجاست نشستم و غرق در قطرات باران و انعکاس نور در آنها شدم.

یاد سالهای دبیرستانم افتادم.دوم دبیرستان بودم که با سهند اشنا شدم.او چهارم دبیرستان بود.پسری  لاغر با قد تقریبا بلند و موهای در هم و بلندش که همیشه برایش مشکل ساز میشد.ریش های صورتش کامل درنیامده بود و تقریبا همیشه بصورت ته ریش به قولی یکی بود یکی نبود نگهشان میداشت .غرور نوجوانیش را هم با چند جوش کوچک روی صورتش همراه داشت.صدایش هم یک نوع خاص بود.کمی بم میزد اما نه کاملا اما طوری بود که حداقل نسبت به افراد اطراف من متمایزش میکرد.اما از همه مهم تر چشم هایش بود.چشم هایی قاطع و پرغرور و در عین حال احساس میکردم دارای روحی سرشاراز احساس

باران آن شب مرا برد به آن سالها.ان سالهایی که هرگز فراموششان نکردم...

من و سهند از همان آغاز میدانستیم که وضعیت عشقمان چگونه است؟چون خانواده هایمان هرگز قبول نمیکردند براب همین سهند آن سال از کلاس های کنکوری انصراف داد و با اصرار رفت در شرکت دوست پدرش تا بعنوان کمک حسابدار کار کند.از ساعت یک سرکار بود تا ساعت هشت و گاهی نه شب.

من اما ان سال المپیاد داشتم و مجبور بودم تا ساعت شش و گاها هفت شب در مدرسه بمانم .اما وقتی کلاس هایم تمام میشد با سرعت سمت خانه میرفتم و  حتی بدون اینکه لباسم را عوض کنم چیزی آماده میکردم تا برای سهند ببرم.

گاهی کیک اسفنجی درست میکردم ،گاهی بشقاب سبزیجات ،ذرت،چیپس ژله و هرچه میتوانستم در ان زمان کوتاه درست کنم.و به بهانه کتاب خانه با سرعت عصرانه ای که درست کرده بودم را در ظرفی میگذاشتم و میرفتم تا سر ساعت هشت درشرکت باشم که وقتی کار سهند تمام شد باهم باشیم.

میدانی حداقل برای من پسرهایی که از سر کار با قیافه ای عبوس و خسته می آیند بسیار مظلوم و دوست داشتنی هستند.همیشه وقتی میرسیدم گونه هایم سرخ میشد و تا سهند را میدیدم جلوی در شرکت ،اولین کاری که میکرد گونه هایم را میبوسید و در آغوش هم بودیم...

معمولا به  پارک میرفتیم تا عصرانه اش را بدهم.بیچاره هیچ چیز نمیخورد تا من بیایم.اکثر اوقات هم انقدر گرسنه بود که فراموش میکرد به من هم بدهد.یادم می آید اولین باری که کیک خامه ای درست کرده بودم خامه را با انگشتم به پیشانی اش زدم  و...چقدر خندیدیم...بعد از اینکه ِغذا میخوردیم معمولا روی چمن های پارک(اگر خیس نبود)دراز میکشیدیم و به آینده فکر میکردیم.به اینکه باهم باشیم و سهند بتواند مستقل بشود و باهم زندگی کنیم برای همیشه...

کار هرشبمان بود که تا نیمه های شب تمام خیابان هارا زیر پا بگذاریم و  گاها از بستی فروشی  بزرگ روبروی پارک بستنی بخریم.طبق معمول من بستنی شکلاتی تلخ و سهند وانیلی میگرفت و البته ازمال من هم میخورد و اذیتم میکرد...

شبهایی که باران میزد چون من سرمایی بودم پالتوی قهوه ای رنگش را در می آورد و روی شانه هایم می انداخت.گاهی هم در همان خیابان هایی که از ساعت ده به بعد خلوت بودند انقدر محکم بغلم میکرد که گویی میخواند مرا بدزدند و در گوشم ارام میگفت هیچ وقت از دستت نمیدهم...هیچ وقت...

شده بود کار هرشبمان که تمام کوچه ها و خیابان ها و کافه هارا وجب به وجب با تمام وجودمان قدم بزنیم...انقدر که بعداز آن سال هم هروقت به بستنی فروشی میرفتم من را میشناخت و احوال دوستم را میپرسید.

ان سالها هردومان بچه بودیم.خیلی بچه اما خیلی بزرگ تراز سنمان میفهمیدیم و تلاش میکردیم باهم باشیم...چند سال از ان عشق گذشت...عشقی که بعد از یکسال با مهاجرت خانواده سهند در همان شهر بیچاره که حالا پر بود از خاطراتی بغض کرده،خاک شد...

بعد از سهند هر چهار پنج سال میشد از کسی خوشم بیاید و جالبیش آنجا بود که حالا که نگاه میکنم هرکدام از انها از جهتی شبیه سهند بودند...قد بلند،لاغر،ته ریشی که هنوز کامل نشده بود و از همه مهم تر همه شان چشم هایی قاطع و پر احساس و پر غرور داشتند مثل سهند...

و تا امروز که من چهل ساله ام هنوز هم گاهی شبها سهند از پشت تمام این سالها دوباره می اید و مرا در آغوش خودش به خیابان ها و کوچه های محله قدیممان میبرد...

بگذار با قطعه ای از شاملو داستانم را تمام کنم:

گمان نبر که عشق بی حاصلیست

زیرا که عشق خود فرداست 

خود همه چیز است...

امیدوارم جواب پرسشت را گرفته باشی سانیای دوست داشتنی جوانم.

همیشه شاد باش.

دوست همیشگی و کمی پیرت،سارا.

#ژانین 

@dialecticall

داستانک_ناقوس

#داستانک

ناقوس

دوازدهم فبریه ۲۰۱۷

به یاد دارم 

ان شب باران نم نم می آمد

دختری با دامن براق سرخ که تا بالای زانوهایش بودو پالتوی مشکی رنگ بلند و به نسبت تنگی که تا پایین تراز زانو هایش را پوشانده بود و دکمه هایش کاملا باز بود و نسیم در آن بازی میکرد

کت سفید رنگی هم داشت که بیشتر به کت های امروزی با شکل های پیچیده و نامنظم میماند و کمر باریکش را که نور خفه چراغ هارا در قطرات بلورین باران انعکاس میداد،جذاب تراز همیشه کرده بود.کتی که یقه هایش که ان هم مثل خود کت،به شکلی خارج از قواعد هندسی بود با رنگ دامن مینی جوپش سِت شده بود و سرخی اش بیش از هرچیز دیگری این انتظام سیاه و سفید را درهم میشکست.موهای زیبایی هم داشت گمان کنم زمان زیادی صرف رسیدگی به موهایش کرده بود.موهای بلند مشکی رنگی که کمرش کشیده میشد و نسیم و قطرات باران در میانش بازی میکردند و ذرات نور را مثل توپ بازی بچه ها بین خود جابجا میکردند که بیشتر از هرچیزی تناقضی زیبا را بوجود اورده بود.تناقضی از شب و موهای مشکی رنگ به همراه نوری که از میانش برق میزند.

قسمتی از موهایش هم روی نیمه ای از صورتش افتاده بود و سمت چپ صورتش را پوشانده بود که خود چهره ی رنگ پریده وسفید دختر را با آن چشم ها و مژه های بلند،هرچه بیشتر دلپذیر میکرد.لب هایش سرخ بود از رنگ رژ لبی غلیظ که قسمتی از آن روی گونه هایش خزیده بود و البته چهره اش را زیبا ترکرده بود.چهره رنگ پریده ای که به سرخی آغشته بود و قطرات باران هم بیش از بیش جلایش میدادند.اما از همه زیبا تر چشمانش بود!اری چشمانش که مشخص بود سرمه ای به آن زده و زیر چشمانش توسط اشک هایش تماما کبود مانند شده بود و بیشتراز هرچیز انسان را یاد ملکه یخی می انداخت که سالهاست منتظر بوسه ای داغ و نرم این انبساط وحشیانه تاریکی را فریادمیکشید!

دختر گویی در حال خودش نبود.باپاهای برهنه روی سنگفرش های پل راه میرفت.

من میدیدمش و احساس میکردم حال خوبی ندارد.حتما بسیار ناراحت و افسرده مینمود اما گویی بدنم در جایش خشک شده بود نمیتوانستم به او نزدیک شوم و بی توجه تنها راهم را ادامه میدادم و از روبروی یک دیگر می آمدیم.تا اینکه وقتی به وسط پل رسید طرف نرده ها رفت و سرش را بالا گرفت و نسیم  موهایش از صورتش گرفت و به میان باران و امواج نور به رقص دراورد.دستانش را باز کرد.پالتوی چرم مشکی اش هم مانند موهایش بازیچه دست باد شدند.من میدیدم که ان سوی نرده ها رفت و گویی در ته قلبم صدایی می امد صدایی و البته چندان مهم نبود ازین نوع صداها زیاد می امد اما من همچنان به راه خودم ادامه دادم به وسط پل که رسیدم متوجه شدم گویا پرنده ای در هوا رها شد و به دامان اسمان و باران شتافت.تارموهای مشکی را میدیدم که در هوا گویی انسجامشان را از دست داده بودند و رها تراز همیشه به هرسو میرفتند و انعکاس نور رااز صفحه ای مشکی رنگ که حال در آسمان رها شده بود.همان لحظه ناقوس کلیسا هم در فضا دمیدن گرفت و گویی نیمه شب را نشانه گرفته بود وپژواک صدایش برعکس هرشب روح انسان را نوازش میکرد.چند لحظه بعد گویی تصویر دختری جوان در رود نمایان شد دختری با چشمانی بزرگ که زیر چشمانش توسط مخلوط سرمه و گمانم اشک کبود شده بود و صورتش مثل برف سفید بود مثل برفی که تکه ای خون در ان پخش باشد رژ لب سرخ غلیظش در گونه هایش پخش بود لبش با تمام سرخی اش از سرمایی طاقت فرسا حکایت میکرد.دامن سرخ و کوتاهی داشت و کت سفیدی که حال به راستی مانند تصویر نقاشی رئالیست میماند که به بهترین وجه رنگ هارا کنار هم چیده...تصویر زیبایی بود.باران تند ترشد کلاهم را روس سرم کشیدم و به راهم ادامه دادم...

#ژانین

@dialecticall